29 Ocak 2015 Perşembe

Antidepresan ile YAŞAMAK

Uzun zamandır hayat enerjimi kaybetmiş şekilde yaşıyordum. Öyle ki artık intihar sadece bir düşünce değil bir saplantı haline gelmeye başlamıştı. Nefes almak bile zor geliyordu artık. Sanki hava daha yoğundu ve ciğerlerime çektiğimde boğuluyordum.

En yakın arkadaşlarıma bile anlattığımda beni şımarıklıkla suçladılar. "İşin gücün var, geziyor tozuyorsun. Rahat batıyor sana!" gibisinden şeyler söyleyip kendimi daha da kötü hissetmeme sebep oldular. Belki yaşamım onları çok mutlu edebilirdi ama beni etmiyordu işte. 

O günlerde yaşadıklarımı İntihar Etmek ya da Etmemek... İşte Bütün Mesele Bu! başlıklı yazımda sizlerle paylaştım. Bazılarınız bana kızdı insanları intihara teşvik ediyorsun diye, bazılarınız destek oldu, yol göstermeye çalıştı, bazılarınız da beni intihara daha da teşvik etti. Hepinize çok teşekkür ederim. Ne olursa olsun zamanınızı harcayıp okudunuz ve bir şekilde kendi yorumunuzu yaptınız.

Peki yazıdan sonra neler oldu hayatımda? Yazıda söylediğim üzere şehir dışında bulunan ailemi ziyarete gittim. Yurt dışında yaşayan kardeşim de o tarihlerde ailemi ziyarete gelmişti. Maaile birlikte zaman geçirdik. Uzun zamandır bir araya gelemiyorduk. Onların bana iyi geleceğini düşünmüştüm ama işler beklemediğim gibi gitmedi. Bir akşam yemeğinde konu mutluluğa geldi ve ben mutlu olmadığımı söyledim. Babam her zamanki gibi "Senin yerinde olmak isteyen binlerce insan var. Sanki başka bir şeyler yapabilecektin de engel olduk!" gibisinden konuşmaya başladı. Depresif ruh halimin de etkisiyle ağlama krizine girdim. Bunun üzerine babam ve annem 180 derece dönüş yaparak bir anda benim destekçim oluverdiler yalandan. Aman sarılmalar, sen benim için çok değerlisin demeler... Ya 10 dakika önce beni azarlayan, aşağılayan adam sen değil miydin mübarek!

Öyle bir ağladım ki artık dudaklarım falan uyuştu. Tir tir titredim sinirden! Ertesi gün aile geleneğimiz olan yok saymacılık oynadık. Bir gün önce krize girmemişim gibi davrandılar, davrandım. Ve anladım ki bana ailemden de fayda yok. Bu depresyon işinde yapayalnızım.

İstanbul'a döner dönmez hemen bir psikiatra gittim. Anlattım ruh halimi, hissettiklerimi! Şansıma doktor genç biriydi. Güzel ve rahat bir şekilde konuştu benimle. Bunun şeker hastalığı, tansiyon hastalığı gibi bir şey olduğunu, beynimin seratonin salgılayamadığı için bu düşüncelere daldığımı falan anlattı. Bana Lu***al Special 100 Mg yazdı ve günde bir tane almamı söyledi. İstifa edeceğim, ya da ücretsiz izne çıkacağım, dedim. Bir ay kritik bir karar vermememi ve rutin hayatıma devam etmemi söyledi.

İlacı içmeye başladığım ilk hafta hiçbir şey değişmedi hayatımda. Hatta kendimi daha da kötü hissetmeye başladım. İlaç o kadar çok uyku yapıyordu ki bazı günler 15 saat uyuyordum. Uyumaktan başka bir şey düşünemez hale geldim. E durum böyle olunca da insanın intihar gibi bir şey düşünmeye hali kalmıyor. Uyanık olduğum zamanlarda da beynim sanki uyumaya devam ediyordu. Yaratıcılığım tamamen yok oldu, İş yerindeki performansım düştü. Ama iyi yanı normalde beni sinirlendiren şeylere tepkisiz kalıyordum. Böyle böyle devam ederek 1 ayı geride bıraktım ve doktora yeniden gittim. Doktor uyku problemimi duyduğunda çok şaşırdı. Çünkü bu ilaç normalde insanlarda uykusuzluk yapıyormuş. Hatta ilacı kullananların büyük kısmı bu konuda şikayetçiymiş. Yalnızca kullananların %10'unun altındaki kitlede uyku yapıyormuş. Her zamanki şansımla o minicik yüzdelik dilime girmişim. Doktorum ilacı değiştirme kararı aldı ve bu kez de Pr***c 20 Mg verdi. Bir hafta kadar kullanıp kontrole gitmemi söyledi. 

Neredeyse 2 haftadır Prozac kullanıyorum ve bu ilaç resmen beni neşelendirdi. Kendi kendime şarkı bile söylemeye başladım ki çoooook uzun zamandır unutmuştum. Daha sakinim, daha aptalım ama daha umursamaz, daha neşeliyim artık. Gelecekle ilgili kaygılarım neredeyse yok oldu. Şimdilerde daha analitik bakabiliyorum hayata. Evet... hala işimden nefret ediyorum ama çalışmak bana acı vermiyor. Sadece yeni bir yola nasıl girebilirim diye mantıklıca düşünüyorum. 

Benim gibi hayattan vazgeçip intiharı düşünen, kim bilir belki de deneyenler olmuştur aranızda. Hayat gerçekten de çok zor ve yıpratıcı! İnsanların türlü türlü dertleri var. Kimsenin derdi bir başkasının derdinden büyük değil. Bu sebeple lütfen hayatları ve hayatlarınızı başkaları ile kıyaslamayın. En önemlisi de biri size gelip hayattan vazgeçtiğini söylerse ona kendi hayatınızdaki olumsuzluklardan bahsedip aslında ne kadar şanslı olduğuınu falan söylemeyin. Eğer iyi bir arkadaşsanız sadece dinleyin. Yargılamadan konuşun ve yardım edebebileceğiniz bir şey olup olmadığını sorun. En kötü ihtimalle elinden tutup bir psikiatra götürün!

Antidepresan kullananlara hep biraz zır deli gözüyle bakıyor insan. Ben de kullanmadan önce mesafeli duruyordum bu ilaçlara ama kullandıktan sonra diyebilirim ki depresyon bir hastalık ve ilaçla tedavisi mümkün!

16 yorum:

  1. İkinci yorumum sırasında bu yazı yayında mıydı bilmiyorum. Ama beklediğim (ve belirttiğim) yazı gelmiş. :)) En sondaki tavsiyelerin dikkatle okunmasını salık veririm. Çok yerinde tavsiyeler çünkü. Bazen insanların ihtiyacı olan tek şey yalnızca dinlenilmektir; yargısız, sorgusuz, sualsiz.

    Şimdi daha iyi olduğuna sevindim, şeker insan. :))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bugün yazdım bu yazıyı.
      Yeniden başlıyorum yazmaya!
      Hazır olun :DDDD

      Sil
  2. Bende de bu depresif hal durumu var uzun bir süredir.Bir uzman yardımı almayı düşüyordum, fakat yararlı olucağını düşünmediğimden gitmemekte ısrarcıydım ta ki bu yazıya kadar.Uyku yaratmayan bir antidepresanla herşey hallolabilir tabi doktor uygun görürse.Teşekkürler yazı için

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Anladığım kadarıyla bu antidepresan denen meret her bünyede farklı bir etki yapıyor. Benim ilk kullandığım ilaç herkeste uykusuzluk yaparken bende uyku yaptı. Bence önemli olan tedaviye inanmak ve denemekten vazgeçmemek.

      Umarım en yakın zamanda eski neşene kavuşursun.

      Sil
  3. Öncesine göre daha iyi olmana sevindim şekercim :* , ayrıca; doktora gitmeden kulaktan dolma tedavi yöntemlerini çok sevdiğimiz için yukarıda ismini vermiş olduğun hapları -ki reçetesiz mutlaka satılmıyordur ama bizim insanımız bir yolunu bulur! doktora gitmeden kullanmak isteyenler olabilir. İlaç isimlerinin olması sıkıntı gibi. öpüyorum müsait bir yerinden :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet...
      Hiç aklıma gelmedi bu ilaçların reçetesiz satılabileceği!
      Hemen sansürlüyorum ilaç isimlerini :DDD

      Sil
    2. Duyarlılığına sağlık, müsait bir yerini göstermediğine göre öpmekten de vazgeçtim hıh

      Sil
    3. Bugün doktora gittim. Sordum bu ilaçların reçetesiz alınıp alınamadığını.
      Haklıymışssın, reçetesiz alınabiliyormuş!

      Ayrıca öpecek adam nazlanmaz, gelir öper
      HIH

      Sil
  4. Ah... Bu ülkede yaşayıp da depresyona girmemek imkansız açıkçası. Lâkin yaşamaya çalışıyoruz. ''Ötekiler'' olarak birbirimize destek olmamız gerekli. Bu daha iyi hissettiriyor. Bu arada bu bloğu takip etmeye yeni başladım ve hoşuma gidiyor. Aslında yorum yapmam ama burada da birilerinin olduğunu bilmeni, bilmenizi istiyorum.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim öncelikle mesajın için.

      Depresyon aslında ülke şartları ile çok da bağlı değil.
      Öyle olsa gelişmiş ülkelerde insanlar şirinler köyünde yaşıyor gibi mutlu olurlardı.

      Sanırım her insan hayatının bir döneminde dibe doğru sürükleniyor.
      Kimisi hızla toparlayıp yukarı çıkıyor, kimisi de bir başkasının yardımı olmadan çıkamıyor dipten.

      Sil
  5. Bahsettiğin ilaçları çok iyi biliyorum Allah razı olsun o lustral varya bana 10 kilo aldırdı hala yanarım yanarım ona yanarım. Şeker'cim bak ben neşe kaynağı gibi adamım. Tamam önceden psikolojik destek almış olabilirim şu an bomba gibiyim. İstanbulda okuyorum ve görüşelim gezelim tozalım:) ben seni güldürürüm:) zaten en iyi saçmalayan benimdir herhalde:) çenem öyle bir düşer ki dinlemekten yorulursun hehhe. Şunu da hatırlatmakta fayda görüyorum, bu bir süreç ve atlatacaksın. Atlatman için bir şeyler yapmam gerekiyorsa bunun için yanındayım. Mail yoluyla iletişim sağlamak istersen daha detaylı konuşuruz :) ilaçları saatinde kullan ve alkol almamaya özen göster. Öpüyorum seni şeker oğlan :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Neyse ki halimden anlayan biri çıktı :)

      L**tral bana pek iyi gelmedi. Normalde uykusuzluk yaparmış ama ben kafamı yastıktan kaldıramadım. Kilo sorunu yapmadı bende sadece 1 ay kullandığım için. Şimdilerde Pr***c ile mutlu mesut bir ilişkimiz var.

      Keşke gezmek tozmak iyi gelseydi...
      Benden daha çok gezip tozan biri yoktur sanırım.
      Ama işte öyle bir şey ki bu depresyon, ne yaparsan yap keyif alamaz oluyorsun hayattan.

      Desteğin için sonsuz teşekkürler.
      Tabi ki görüşelim, bi şeyler içelim, konuşalım, gülelim, eğlenelim.

      Ayrıca...
      Bu soğuk kış akşamlarında alkol candır!
      Nasıl uzak dur dersin bana :))))))

      Sil
  6. böyle okuyunca Allahım ben ne kadar sorunsuz bir hayat yaşıyorum, tamam kaygılarım var ama nedense gün içinde hiç hatırlamıyorum.. Yani yazın bana da anti depresan etkisi yarattı. Kendine gel hayatının değerini bil filan dedim...

    Şu an iyi olmana sevindim. bir de işinle ilgili sorunlarına da şaşırdım biraz. İnşallah mutlu olduğun bir işte çalışırsın.. Bu konuda risk almaktan korkma derim. Ben aylarca işsiz kalsam da risk alabildiğim için bu konuda bekar sayılmam ;)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ah be Kaan...
      Başkalarının mutsızluğu seni mutlu eder hale gelmiş.
      Kendine gel dostum :))))

      Şaka bir yana hayatı bardağın dolu tarafından bakıyor olabilmen çok güzel. Keşke ben de bakış açımı biraz değiştirebilsem.

      Risk alma konusuna gelince...
      20'li yaşların başında risk almak daha kolay. Çünkü daha yolun başındasın ve hayat standartların tam olarak oturmamış oluyor.
      30'lu yaşlarda ise bir şeyleri değiştirmek çok zor oluyor. Alıştığın hayat standartlarından kolay kolay vazgeçemiyorsun :/

      Sil
  7. Prozac namı değer sıvı mutluluk.Açıkcası ben zihnimizde olan herhangi bir sorun için ilaç kullanmanın gereksiz olduğunu düşünüyorum.Bİlmiyorum bişeyleri kendimizde çözebiliriz. Şahsen ben prozac aldığımda hayat bana o akdar polianna göründükü korktum doğal değildi hiç bişey doğal değildi.Korkutucu bir mutluluktu bilmiyorum bence ilaç almadan devam etmeyi denemelisin.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Her ne kadar hayatımda hiç uyuşturucu madde kullanmamış olsam da Pr***c için yasal uyuşturucu diyebilirim. Senin de dediğin gibi pembe gözlüklerle bakıyorsun dünyaya ve bir boş vermişlik çöküyor üzerine.
      Ben senin aksine bunu kötü olarak yorumlamıyorum. Çünkü o kadar karanlıktı ki dünyam, bir anda renklendi ve bu beni neşelendirdi. Doktorum kullanmamı söylediği sürece kullanmaya devam edeceğim ilaçları.

      İnsanların sorunlarını kendi başlarına da çözebileceğine ben de inanıyorum ama şöyle bir durum var ki hepimiz aynı derecede güçlü insanlar değiliz!

      Sil